Laatste BLOG!!!!

Hallo allemaal! Deze eerste twee woorden heb ik tien minuten geleden al getypt en daarna moet in mijn hoofd alles even op een rijtje gezet worden. Ik heb net eerst gebrainstormd over wat ik allemaal in deze blog wil vertellen. In deze derde blog. In onze laatste blog!

Want onze tijd in Afrika zit er al bijna op mensen! Het is niet te geloven, over anderhalve week vertrekken we alweer richting Nederland. De tijd is zo ontzettend snel gegaan..




Aller eerst was de start van deze derde maand heel bijzonder te noemen. En dat om verschillende redenen. Ten eerste omdat Jeroen en ik gingen beseffen dat wíj het nu waren die begonnen aan de laatste maand op het project en het leven in Malawi. Wíj zouden het nu zijn die de dagen gingen aftellen en elke stap in onze vertrouwde omgeving zouden ons doen beseffen dat we van álles moesten gaan genieten. Want we gingen tenslotte al over vier weken naar huis..Die laatste gedachte was erg dubbel op sommige momenten. Op het ene moment maakte het ons verdrietig en baalden we dat het er al bijna op zat. Op het andere moment werden we juist blij en konden we niet wachten om onze tassen in te pakken. Die verschillende emoties maakte het allemaal wat ingewikkeld de laatste weken. Soms voel je je soms zelfs schuldig tegenover de mensen hier dat je uitkijkt naar het moment van aankomen op het vliegveld van Amsterdam. Dan lijkt het net alsof je geen zin meer hebt om hier op het project te werken en de mensen hier bij te staan zoveel je maar kunt! Gelukkig weten we dat dit absoluut niet het geval is. Want als we dan weer realistisch na gaan denken, weten we weer waarom we hier zijn en dat we nog ontzettend graag alles uit de kast willen halen om kleine en grote dingen te doen voor Chayof. En dat is zeker gelukt..




De tweede reden waardoor de start van deze maand heel bijzonder te noemen is. De eerste anderhalve week heb ik namelijk meer in mijn bed gelegen dan dat ik mee op pad ben geweest. Nou dan kom je er heel snel achter hoe fijn het is om gezond te zijn! Om je goed te voelen, alles te kunnen eten en drinken zonder er bij na te denken en dat je niet om de paar minuten hoeft te rennen naar de wc omdat alles er van boven en beneden uitvliegt (soms zelfs op het zelfde moment!). Het was daarom ontzettend balen wanneer de anderen op pad gingen om hard te werken en je zelf amper een stap kunt verzetten omdat je dan al buiten adem bent. Helaas, die eerste dikke week was echt geen pretje. Een weekend eerder was Jeroen al niet lekker geweest, en waren we voor de zekerheid naar het ziekenhuis gegaan om op malaria te laten testen. Hier in Afrika is het verstandig om bloed te laten prikken en te onderzoeken wanneer je je niet goed voelt. De uitslag was gelukkig negatief. Daarna is hij weer gauw opgeknapt en heeft hij ook nergens last meer van gehad. Opluchting! Nadat ik een aantal dagen ziek was geweest, zijn we ook richting ziekenhuis gegaan. Ook bij mij hebben ze geen rarigheden kunnen vinden, dus dat was fijn om te horen. Bij beide bezoeken wilde de vriendelijke man in de witte jas ons antibiotica meegeven, maar aangezien er verder niks raars uit de test kwam leek het ons verstandig om gewoon uit te zieken. Tenslotte zijn we dat in ons vaderland/heitelân zo gewend.

Maar daarnaast niet te vergeten, de aller beste dokter en antibiotica in één is onze Vader/Heit die dag en nacht bereikbaar is voor ons. De slogan van het ziekenhuis, die ook vaak te zien is op een groot bord langs de weg, is een absolute topper: "We can treat, only God can heal".




Wat een heerlijkheid toen ik mij weer bij de andere drie kon toevoegen en we weer met zijn vieren op pad konden gaan. Ik had geen grotere glimlach op mijn gezicht kunnen krijgen, toen we onze kilometers maakten tussen de metershoge maïsplanten door, de zon op mijn gezicht en de bergen en de mooie mensen om ons heen.

Inmiddels hebben we de afgelopen weken weer met een nieuw Dutch team gewerkt. Namelijk Pien, deze meid kenden we al, zij heeft de vorige twee maanden op andere projecten van Be More gewerkt, en samen met haar hebben we het avontuur van Zambia beleefd. Daarnaast is er een jongen uit Nederland overkomen die voor twee maanden bij Chayof zal gaan werken, met de naam Jeroen. Hoe kan het ook anders, hartstikke handig, de Malawianen hoefden zijn naam in ieder geval niet meer te oefenen, daar hebben ze bij Jeroen1 al drie weken over gedaan.

Het verschil is duidelijk te merken bij ons vieren. Pien, Jeroen en ik zijn al zo thuis hier in Malawi en weten hoe het is om op een project van Be More te werken, terwijl voor Jeroen álles nog nieuw is en nog erg moet wennen aan de Afrikaanse leef- en werkstijl. Maar samen kom je er dan wel uit en maak je er een mooie en productieve eerste-laatste-maand van!




De afgelopen weken hebben we weer flink wat van de grond gezet samen met de lokale vrijwilligers.

Zo hebben we een schommel en een wipwap geïnstalleerd bij het schooltje van Chayof 3 (het gebied wat een uur lopen is van ons huis, in Chayof 1). De kinderen daar hadden waarschijnlijk nog nooit van hun leven op een schommel gezeten dus die waren natuurlijk door het dolle heen. Aan deze speeltoestellen is een groot gedeelte van het donatiegeld besteed.

Ook zijn we druk bezig met het maken van een dubbel toilet, voor bij het schooltje van Chayof 3. Dit is een groot project. Voor je ook maar kunt beginnen met een steen, moet er namelijk eerst een gigantisch groot gat gegraven worden. Dit gat is 2 meter lang en 1.20 breed. En volgens de laatste peilingen is het gat inmiddels 2 meter diep! Uiteindelijk moet daar nog minstens een meter bij..Dit werk wordt gedaan met behulp van een grote schoffel (die gebruiken ze hier allemaal op het land) en een schep. Daarnaast zijn andere benodigdheden: spierballen, uithoudingsvermogen en drinkwater. Je kunt je voorstellen dat er heel wat zweetdruppels door de lucht vliegen, plus op heel veel andere plekken. Man én vrouw doet keihard zijn/haar best bij deze activiteit, maar zwaar is het wel. We plannen zoiets ook altijd bewust in de ochtend, wanneer de zon het ons nog niet te zwaar maakt. Maar het geeft een heel voldaan gevoel wanneer we, bruin van de modder en nat van het zweet, weer terug naar huis lopen. Dit toilet-project zullen Jeroen en ik niet meer af kunnen sluiten, maar wordt natuurlijk dapper overgenomen door onze opvolgers.

De Afrikaanse grond is ons niet vreemd, twee weken geleden is er op ons eigen Chayof land gewerkt. Daar moest voor de tweede keer de fitraiser (kunstmest) in de grond gestopt worden. Bij elke maïsplant wordt een handjevol witte korreltjes in de grond gestopt. Zo wordt elke rij bij langs gegaan, met een bordje korrels en een lepel. Geen plant wordt daarbij overgeslagen. Laat die groei-boost maar komen!

In het begin van deze laatste maand hebben we onze "boerderij" bij Chayof 2 uitgebreid. In Zomba hebben we 50 kuikentjes gekocht (echt héél lief!). Dit is een project wat al meerdere keren is herhaald bij Chayof. Om de zo veel tijd worden er 50 kuikens gekocht, verzorgd en (letterlijk) groot gebracht, om ze vervolgens na zo'n 6 weken te verkopen. De opbrengst van deze verkoop wordt gebruikt voor activiteiten van Chayof en wanneer er nog geld over is worden er weer nieuwe kuikens gekocht. En zo is het cirkeltje weer rond. Dit hele kuiken-project was al een heel avontuur op zich, Jeroen en Jeroen hebben ze met onze huismoeder Rachel in Zomba opgehaald en zijn met kuikens en al in een minibusje weer terug gegaan. Inmiddels hebben de lieve beestjes natuurlijk al een grote knuffelbeurt van mij ontvangen.

Ook lijkt het met de support-groep goed te gaan. In de vorige blog heb ik de small business al genoemd, daar zijn ze intussen al hard mee aan de slag. Ze hadden een top business-plan geschreven. Alle benodigdheden plus begroting voor het bakken van mandasi (dit zijn soort van oliebollen) hadden ze keurig uitgeschreven. We waren heel trots en blij dat ze dit zo goed hadden georganiseerd, hierover hadden we eerder eerlijk gezegd nog een lichte twijfel. We wilden hun wel blijk van vertrouwen geven door hun te ondersteunen in de financiering van het startkapitaal. Hier waren ze erg dankbaar voor. Zo konden ze beginnen met bakken en op die manier winst gaan maken om de transport naar het ziekenhuis, medicatie en eten te kunnen betalen. Een super project!

Ook hebben we met kleine dingen grote blijdschap kunnen geven. Zoals een vrouw die we bezocht hebben, zij zat al een tijd zonder eten en daarom hebben we besloten maïsmeel voor haar te kopen zodat ze weer zekerheid had voor twee weken eten in haar maag.

De vrouw met de schoenen (de vrouw met de halfzijdige verlamming) houden we nog steeds in de gaten. Ze heeft nog regelmatig pijn in haar benen en onderrug door de verkeerde loophouding. We hebben haar voor een week aan aspirine gegeven, zo kan ze weer eventjes vooruit.

Er is een paar loopkrukken in de maak bij de lokale timmerman, voor een oude vrouw die al een aantal jaren pijnlijke benen heeft. Ze houdt ontzettend veel vocht vast in en rondom haar knieën. Om haar het lopen gemakkelijker te maken kan ze zichzelf binnenkort met de krukken verplaatsen.

Jeroen heeft zijn best gedaan met geschaafd eikenhout en bamboe. Hij heeft "klosjes" gemaakt voor een meisje met een lichamelijke beperking. Zij kan haar benen niet gebruiken, verplaatst zichzelf van A naar B in een handbike. Alleen het naar de wc gaan is een probleem. Dit doet zij al die tijd door met haar handen op de grond te leunen, naast het gat waar ze haar behoefte in moet doen. Je kunt je voorstellen dat het Afrikaanse toilet geen hygiënische plek is, en er menig andere bezoekers zijn die letterlijk "naast de pot", of in dit geval naast het gat pissen. Door de klosjes die Jeroen gemaakt heeft hoeft ze niet meer met haar handen op de vieze grond te leunen. Jeroen heeft er twee uurtjes van zijn tijd voor gegeven, voor deze jonge meid nu heel wat meer schonere uurtjes op het toilet.

Een homevisit die veel minder blij en goed is afgelopen, zijn onze bezoeken aan de kleine Alinafi. Deze meid van 18 jaar met een zware meervoudige beperking heeft onze gezichten een aantal keer gezien. Ze is autistisch, communiceren met haar is lastig, praten kan ze niet, maar door haar bewegingen na te doen hadden we elke keer toch veel schik met elkaar. Wel was ons al opgevallen dat de moeder van Alinafi (die inmiddels een paar weken terug was bevallen van een dochter, terwijl haar oudste dochter van 20 ook al moeder van 2 kids is, dus moeder tegelijk ook opnieuw oma is geworden) niet veel aandacht gaf aan Alinafi. Haar beperkte kind zat er vies bij, met kapotte kleren en tientallen vliegen om haar heen. Terwijl haar paar weken oude baby er schoon uitzag en mooie kleertjes droeg. Tijdens een bezoek hebben we een keer zeep meegenomen, zodat moeder dit kon gebruiken om Alinafi schoon te houden. Tijdens ons laatste bezoek vroeg moeder om meer spullen, ze wilde graag nieuwe kleding voor Alinafi en ook zeep om de kleding te kunnen wassen. Op dat moment zaten we onder een waslijn die vol hing met pas gewassen kleding, maar Alinafi zat er nog steeds vies bij, haar broekje zat zelfs onder de ontlasting. Dit gezien te hebben maakte dat we erg twijfelden aan het verhaal van moeder. Uiteindelijk hebben we moeder geen spullen beloofd maar zouden nog wel weer een keer terugkomen. Aisha, één van onze lokale vrijwilligers die altijd met ons meegaat als tolk bij de homevisits, was na dit bezoek erg stil. Uiteindelijk kwam het hoge woord er uit. De moeder van Alinafi had Aisha schuldig gemaakt aan het achterhouden van spullen die eigenlijk voor haar zouden zijn bedoeld. Wij wisten gelijk dat deze moeder alles behalve de waarheid sprak. We hebben onze projectleider er bij gehaald en samen zijn we om de tafel gaan zitten. We wilden dat dit goed werd afgehandeld! Hij vertelde inmiddels dat de moeder al veel spullen had ontvangen van vrijwilligers, tot aan twee jaar terug. Onder andere een deken en een matras voor Alinafi om op te slapen, voorheen sliep ze op de grond. We hebben na dit verhaal besloten om gelijk terug te gaan naar moeder, nu samen met onze projectleider. Bleek dat moeder de gekregen spullen van de afgelopen tijd voor zichzelf en haar andere kinderen had gebruikt (Alinafi heeft hoogstwaarschijnlijk nooit op het matras geslapen), en Alinafi alles behalve goed wordt verzorgd door haar moeder. Na afloop van dit gesprek hebben we moeder verteld dat we haar gezin niet meer zullen bezoeken.

Dit alles heeft veel impact gemaakt op ons. We hebben gemerkt dat er veel frustratie en boosheid in ons naar boven kwam, toen we zagen hoe moeder haar dochter als een stuk vuil behandelt. Helemaal wanneer er door moeder en andere familieleden stom wordt gelachen, puur omdat ze zich geen houding weten te geven, zou je wel heel hard tegen ze willen schreeuwen! Kijk wat je je dochter aan doet, kijk hoe ze er bij zit, kijk hoe kwetsbaar ze is en hoe hard ze je nodig heeft, kijk hoe je haar in de steek laat! We waren blij dat we in ieder geval de situatie met Aisha recht konden zetten, ze verdiende het niet dat ze op die manier werd aangesproken door de moeder en misschien door andere mensen beschuldigend aangekeken zou worden. Het besluit om onze homevisits bij Alinafi stop te zetten was ook dubbel. Aan de ene kant baalden we en vonden we het vooral ontzettend triest en moeilijk om daardoor Alinafi niet meer de aandacht te kunnen geven die ze verdient. Maar aan de andere kant is het contact met moeder niet goed genoeg en is het vertrouwen er niet om haar en haar gezin enige support te kunnen blijven geven. Lastige situatie dus..maar uiteindelijk is het beter zo.

Gelukkig zijn er genoeg situaties waar we weer heel erg blij van worden. Zo is er sinds een aantal weken een hele mooie kleine meid op de wereld gekomen. Vorige week heb ik haar voor het eerst in mijn armen gehad. De moeder van deze kleine meid had ik een aantal weken terug nog hoogzwanger gezien bij de watertap bij Chayof 3, toen we daar aan het graven waren voor de toiletten. Ik had haar dikke buik al gauw gespot, en meteen een praatje gemaakt en over haar buik gestreken. Ik kreeg als dank een prachtige lach en een zak vol heerlijke mango´s in mijn handen gedrukt. De eerst volgende keer dat we bij Chayof 3 waren, kreeg ik via een aantal vrouwen te horen dat ze inmiddels was bevallen van een gezonde dochter, én dat moeder graag wilde dat ik haar dochter een naam zou geven! Dat was natuurlijk een hele bijzondere opdracht. Ik kon wel lang gaan nadenken over allemaal namen, maar als je dan de mogelijkheid hebt om een naam te verzinnen voor een kleine Afrikaanse meid dan hoef je natuurlijk niet heel erg lang na te denken. Helaas kwam ik toen een tijd niet bij Chayof 3 doordat ik ziek in bed lag. Maar, vorige week kon ik haar eindelijk bezoeken! Onderweg naar het huisje vroeg ik aan een vrouw die met ons mee was, of de moeder intussen al een naam aan haar dochter had gegeven. Ja zei de vrouw, omdat de moeder mij nog niet gezien had, had ze haar dochter alvast een naam gegeven. De kleine heet Lea.

Ook is er goed nieuws voor Blessings! Jeroen gaat nog steeds trouw elke dag om zijn verband te verwisselen, doet dit met verband wat we om de zo veel tijd inslaan bij een winkel in Zomba. Dit is het beste verband wat we tot nu toe hebben kunnen vinden, maar helemaal top is het niet. Nu heeft Ilse, de vrijwilligster van vorige maand, ons laten weten dat ze via haar werk speciaal verband heeft kunnen regelen. In dit verband zit zilver, dit kan eventuele ontstekingen uit de wond halen en daardoor is er grotere kans op genezing. Dit verband komt binnenkort hier naar toe vanuit Zuid-Afrika! Hier zijn we allemaal super blij mee! Op dit moment heeft Blessings ook een aantal open wonden. Afgelopen week zijn Jeroen en ik samen met hem en Aisha als tolk naar het St. Luke's hospital in Malosa geweest. Vooral voor Jeroen was het goed om voor ons vertrek naar NL nog even te horen, van een Nederlandse arts, hoe het er op dit moment voor staat met Blessings. De arts vond dat de wonden er naar omstandigheden prima uitzagen, gelukkig geen tekenen van infecties. Ook werd ze erg blij toen we haar vertelden hoe Blessings de afgelopen maanden vooruit is gegaan. Dit alles was natuurlijk erg fijn om te horen! Ze heeft vervolgens nog een Malawiaanse fysiotherapeut gevraagd om naar hem te kijken, wat er qua progressie nog te behalen valt voor dit jochie. Hij heeft een paar oefeningen met Blessings gedaan, waar het patiëntje niet zo vrolijk van werd. Ik heb een kind nog nooit zo hard horen schreeuwen en huilen. Wel heel bijzonder om te zien hoe hij een vertrouwensband met Jeroen heeft opgebouwd de afgelopen maanden. Hij klampte zich helemaal aan hem vast, ook in het minibusje op de weg terug naar Chinamwali. Al met al blijft het een bijzonder ventje, die veel voor ons is gaan betekenen in onze tijd hier.


Verder hebben we nog genoeg andere bijzondere, mooie, droevige, verbazingwekkende dingen meegemaakt de afgelopen weken.

Elke dag is het werk bij Chayof weer anders. Ook verandert de planning regelmatig. Zoals afgelopen week, toen op de planning stond om te gaan graven bij Chayof 3. Dit kon niet doorgaan omdat de Chief (dit is het hoofd van een stam in een bepaald gebied) van Chayof 3 was gestorven. Deze man hebben wij meerdere keren bezocht de afgelopen maanden, hij woonde met zijn vrouw van 20 jaar jonger vlak naast het schooltje. Het was een oude man, met daarnaast nog al wat "gekke trekjes". We hebben zelfs een keer met hem staan dansen! Nu ging het toch ineens helemaal de verkeerde kant op met de man, en zo zaten we ineens nog op één van onze laatste dagen in Malawi bij een begrafenis. En wel van de Chief. Het is een bijzondere gebeurtenis, en er komen tientallen mensen op af. Omdat het om een Chief ging, werd hij voor het huis begraven. Al met al een middag om niet snel te vergeten.

Na deze funeral-middag liep de middag nogal bijzonder over in een andere activiteit, namelijk het slachten van een kip. Die zelfde ochtend hebben Jeroen en ik samen met onze huismoeder Florence een kip gekocht, voor 2000 Kwacha (dit is zo'n 3,60 euro). Jeroen is in Malawi veranderd in een heuse kip-killer! Hij heeft met zijn zelf gekochte pangaknife (dit is een gigantisch groot scherp mes, die elke Malawiaan hier in zijn bezit heeft) een einde gemaakt aan het leven van deze mooie witte kip. Vervolgens heeft hij het werk (lees: plukken, snijden, verwijderen van alle rare dingen die we liever niet op ons bord zien liggen maar waar onze huismoeder haar vingers bij aflikt) samen met Florence afgemaakt. Op een gegeven moment moest er een foto gemaakt worden voor de slagers Wip van de prachtige kipfiletjes die Jeroen in zijn handen hield. En wat hebben we weer heerlijk gegeten die avond!

Wat nog steeds een erg vreemde gewaarwording is, is het moment wanneer wij ons afval weggooien. In ons huis hebben we een plastic zakje waar we ons afval in gooien, en elke dag wordt dit zakje geleegd zo'n tien meter voor ons huis in een kuil. Na al die weken zijn we daar inmiddels wel aan gewend, het afval ligt hier allemaal buiten en zoals ik eerder al had genoemd hebben ze hier geen kliko's en vuilniswagens. Maar hetgeen waar we maar nooit aan kunnen wennen, zijn de kinderen die vliegensvlug alles wat je net uit het zakje hebt gegooid van de grond grissen en meenemen als was het de grootste schat die ze ooit hadden gevonden. Dat gevoel wat je krijgt, wanneer je dat met je eigen ogen ziet, is eigenlijk niet te omschrijven. Zo vertellen we hierboven en in de andere blogs over hele trieste gevallen van mensen die we bezoeken met de homevisits, of het feit dat het natuurlijk duidelijk is dat de mensen hier heel weinig hebben. Maar het blijft zo triest en raar wanneer de kinderen je eigen afval meenemen! Dat is iets..daar kun je eigenlijk met je verstand niet bij. Elke keer komt dat heel erg binnen, en je kunt er niks aan doen. Het enige is dat ik soms gewoon een paar minuten bij de kuil blijf staan, en aanschouw wat er zojuist voor mijn neus gebeurt. Ongelofelijk.

Een tijdje terug hadden we een grappig gesprek met onze nacht-guards James en Frank. We hadden een praatje over die dag, het had zo ontzettend hard en veel geregend! James vertelde dat hij die ochtend drie uren lang onder een afdakje had staan wachten tot dat het weer even ophield met regenen zodat hij naar huis kon lopen. Wij vroegen ons natuurlijk af waarom hij niet gewoon door de regen naar huis liep en zich thuis zou verkleden of afdrogen. Meteen riepen James en Frank dat ze dat in hun leven nooit zouden doen, want als je in de regen loopt krijg je malaria! Wij zaten met open mond naar dit bizarre verhaal te luisteren. Het klopt dat als het regent, er meer muggen komen dan wanneer het droog is. Maar deze arme mannen durven geen stap door de regen te verzetten omdat ze bang zijn dat ze gelijk malaria oplopen! We hebben geprobeerd ze een spoedcursus "Hoe kan ik malaria oplopen" te geven. Hopelijk zijn ze nu minder bang voor de regen..

Ook hebben we afgelopen week de bilharzia-pillen geslikt! Dit zijn pillen die we moesten innemen zes weken nadat we voor het laatst in Lake Malawi hebben gezwommen. Door het zwemmen in het meer heb je kans om deze akelige worminfectie op te lopen. De larve die in het water zit dringt door de huid het lichaam binnen en maakt je ziek. Het waren vieze grote pillen maar dat hebben we er natuurlijk graag voor over gehad om ons tegen de ziekte te kunnen beschermen.


In elk dorpje of stad vind je heel veel mensen die van alles verkopen wat je kunt eten. Dit zijn vooral dingen waar wij met gesloten ogen en dichtgeknepen neus voorbij lopen, maar een paar dagen terug ben ik bezweken voor de geroosterde maïskolven. Wat mijn eigen heit altijd zo graag wil eten, heb ik hier beneden onze berg in Chinamwali gedaan. Ik heb heerlijk mijn tanden kunnen zetten in een grote maïskolf! Goed in te nemen, maar het vult enorm. Jeroen heeft deze ervaring natuurlijk niet gehad, die lust geen "kippenvoer".

Afgelopen zaterdag hebben Jeroen en ik iets gegeten wat we beide héél erg lekker vonden. We zijn die dag gezellig met z'n tweetjes op pad geweest, en hebben die dag in totaal maar liefst 11 uren in een minibusje doorgebracht om die middag van een overheerlijke pizza te kunnen genieten! Deze pizzeria hadden we één keer eerder bezocht, in het weekend van het beklimmen van de Mulanje mountain in onze eerste maand. Deze was ontzettend goed en daarom hadden we er best een zaterdag voor over om naar Mulanje te reizen. Aangezien je tijdens die ritjes in de minibus genoeg te zien hebt is er niks saais aan. Er gebeurt zo veel langs de weg! Het maakte ons ook niet uit toen we 's avonds in het aardedonker de laatste kilometers moesten zien te overleven met een chauffeur die zonder rijbewijs leek te rijden. Rond 20.00 uur die avond, kwamen we moe maar met een heerlijke pizza achter onze kiezen, thuis in Chinamwali.


Afgelopen woensdag was de vrijwilligers dag van deze maand. Deze hadden Jeroen en ik al in onze eerste maand gehad, en daarom de tweede maand overgeslagen. Maar in onze derde maand zijn we het tweede gedeelte van de dag mee gegaan. Want..we hebben beide voor de 2e keer bloed gedoneerd! Voor Jeroen stond dit gelijk al vast, bij mij was er nog een lichte twijfel door de herinneringen aan de eerste keer. Maar toen heb ik mijzelf even goed aangesproken en gewezen op het feit dat het ontzettend hard nodig is om bloed te geven. Het is heel uitzonderlijk wanneer er mensen naar St. Luke's komen om bloed te doneren. Daarom zijn ze elke maand ontzettend blij met de Nederlandse vrijwilligers die er voor kiezen om te doneren. En wat ben ik daarom blij dat ik het weer gedaan heb. Ondanks dat het juist een heel gek en bizar gevoel is wanneer die naald in je arm zit en je je bloed er uit voelt pompen. Maar wat zijn die paar bizarre minuten dan onbelangrijk voor jezelf maar van gigantische waarde voor een ander..




De komende dagen gaan we nog genieten! Jeroen en ik willen graag een aantal mensen van de homevisits gedag zeggen, en uiteindelijk natuurlijk afscheid nemen van onze fantastische huismoeders, de guards, de lokale vrijwilligers van Chayof, onze projectleider en van ons thuis hier in Chinamwali. Afscheid nemen van alles hier zal onwerkelijk en moeilijk zijn, maar ook goed!




Nou lieve familie, vrienden, kennissen en andere belangstellenden. Het is bijna vreemd om een einde te breien aan deze blog. We zouden nog zo veel meer kunnen vertellen over onze tijd hier in het prachtige Malawi, maar de verdere verhalen zullen thuis wel komen. Toch zal dat misschien op sommige momenten goed lukken maar op andere momenten totaal niet zal slagen voor ons gevoel. Het zal waarschijnlijk vaak genoeg heel lastig worden om uit te leggen wat we hier hebben meegemaakt. Wat we hebben gezien, gevoeld, geroken, geproefd en gedaan. En alles meer. Wat wel helemaal duidelijk en helder over te brengen is, is dat we met zekerheid kunnen zeggen dat we deze 3.5 maand voor geen goud zouden hebben willen missen. Het heeft ons elk persoonlijk gevormd met nieuwe inzichten, ervaringen, liefde en dankbaarheid voor het geschenk wat leven heet. We hebben heel veel mogen dienen maar nog veel meer mogen ontvangen. De blijdschap en dankbaarheid die de mensen met hun woorden, warmte, liefde en vriendelijkheid aan je teruggeven is van zo veel waarde! Dat is onbetaalbaar.




Daarom zijn we ook van mening dat deze manier van (vrijwilligers)werken, het enige werk is waar je voor betaalt, maar waar je rijker van wordt.




Het is een enorme zegen voor ons geweest dat we elke dag hebben mogen beseffen en ervaren dat we dit avontuur niet met zijn tweeën maar met zijn drieën hebben beleefd. Ook hier in "the warm heart of Africa, leeft Hij!




We zien er naar uit weer naar huis te gaan. Tionana! Tot snel!




Liefs van ons uit Malawi.