Update 2 vanuit Malawi

Joehoe! Daar zijn we weer, dit is update nummer 2 vanuit Malawi! Gelukkig lukt het om via zus Hanna ons verhaal op de site te krijgen, zelf lukt het niet om het te versturen, dit kan het internet hoogstwaarschijnlijk niet aan. Maar, in Afrika moet je denken in mogelijkheden, en dús kunnen jullie nu weer wat meer te weten komen over onze belevenissen van de afgelopen weken in dit prachtige Afrikaanse land.


Want lieve mensen, wat is het hier toch ontzettend mooi. Elke dag is het weer een zegen om te mogen genieten van al het moois wat hier leeft en groeit. In onze eerste maand was het nog erg droog en warm. Op dit moment, nu zijn we een paar weken verder, is het land aan alle kanten groen! We zijn heel blij dat we dit groeiproces mogen en kunnen meemaken. Maar, het spul groeit niet zomaar natuurlijk, inmiddels regent het bijna elke dag. Dit gaat niet de hele dag door, maar vaak een paar heftige (onweer)buien vroeg in de ochtend of in de namiddag/avond. Dan gaat het ook écht flink te keer buiten! Dus inmiddels zijn de paraplu's wel aangeschaft. Het gekke is wel, dat het nog steeds erg warm blijft, de straaltjes zweet gaan nog alle kanten op. De koude douche is hier dus zeker geen straf, het is heerlijk om daar de dag mee te beginnen en te eindigen. Tussen die douchemomenten door zou je om het half uur wel een schoon en vooral zweetvrij kledingstuk aan willen trekken, maar dan blijf je bezig. Gelukkig zitten we alle vier te stinken, en nemen het elkaar niet kwalijk. Ook het naar de wc gaan wordt veelvuldig besproken, 't is het onderwerp van de dag. De één moet rennen, de ander zou willen dat 'ie een sprintje moest trekken maar is dikke vrienden met de laxeermiddelen. Heerlijk!

Ondertussen zijn we al aardig gewend hier in Malawi, in ons dorp Chinamwali. We voelen ons thuis bij de mensen, weten wat hun gebruiken en normen en waarden zijn en weten wat we kunnen betekenen in de community.

Inmiddels ligt onze twee weken vakantie achter ons, dit waren hele fijne weken. Ten eerste omdat we er aan toe waren, na de intensieve eerste maand op het project met alle nieuwe indrukken. Ten tweede omdat we heel nieuwsgierig waren naar Malawi zelf. Wat dat betreft hebben we enorm geboft met deze "verplichte onderbreking" van het project. Thuis in Nederland hebben we eigenlijk nauwelijks iets uitgezocht voor deze 2 weekse roadtrip. Gelukkig is dit helemaal goed gekomen!

Voordat we écht konden relaxen, moesten we eerst wel "even" over de grens in verband met onze visa. Op naar Zambia! Dit alles was in totaal 1.5 dag, maar het leek er even op of dit anders zou lopen..Een korte omschrijving van dit avontuur: de $50,- (p.p.) die we moesten betalen om Zambia binnen te komen wilden ze niet aannemen omdat het biljetten van $ 1,- waren en deze konden ze niet inwisselen bij de bank (natuurlijk niet ons probleem, 50 dollar blijft 50 dollar toch?), dús moesten we zaken doen met lokale mannetjes. In Zambia aangekomen een dure kamer betaald, de volgende ochtend weer terug naar de border met een taxi (lees: een personenauto met 4 mensen voor in en 4 mensen op de achterbank, ja alles kan hier!). Bij de border aangekomen troffen we een zeer vervelende man van de Immigratie die ons Malawi niet in wilde laten gaan omdat hij heus ook wel wist dat we op deze manier in 2 dagen ons visum hadden verlengd, dus wij aardig in de stress (Lea dacht gelijk dat we de komende 63 jaar in Zambia moesten blijven en nooit meer een stap in Malawi zouden zetten). Vervolgens stapte er een ander mannetje binnen met een grote smile op zijn gezicht..om een lang verhaal kort te maken: deze 2 mannetjes + de rest van het personeel heeft tijdens de feestdagen kunnen genieten van een flink aantal biertjes, gekocht van ons geld. Precies, omkopen die handel. Daar stond het huilen me nader dan het lachen, maar eenmaal de grens over en de benodigde stempels in onze paspoorten hadden we al gauw door dat ze allemaal onder één hoedje spelen met ons als azungu's! Makkelijke prooi zijn wij! Afijn, 20.000 Kwacha armer (= rond de 35 euro) maar weer terug in Malawi!

Na dit heldhaftige avontuur zijn we richting noorden gereisd, en vanuit daar weer terug naar beneden. Om al die mooie plaatsen te bereiken, moesten we wel al onze frustraties, verbazing en angsten opzij zetten. Want de busritjes hier zijn verre van hetzelfde als in Nederland. Ten eerste hoef je de chauffeur in Malawi niet te vragen hoe lang de reis gaat duren, al deden wij dat keer op keer wél, we blijven Nederlanders die gehecht zijn aan de tijd. Uiteindelijk kun je er zo 2, 3, of zelfs 4 uren bij op tellen en je weet hoe laat je ongeveer op plaats van bestemming zult aankomen. Daarnaast zit je niet met z'n tweetjes in de minibus, nee wat eigenlijk een busje is voor hooguit 12 personen, staat ons record tot nu toe op 32 mensen (= volwassenen, kippen, kinderen groot en klein, vissen + bagage). Ja wij verbaasden ons ook keer op keer, wanneer het busje maar voor jan en alleman bleef stoppen. En zo konden we dan zomaar een aantal uren vertoeven in bovenstaand beschreven situatie. Gezellig!

Toch werd het die keer iets minder leuk toen we onderweg waren in dit overvolle busje van de grote stad Mzuzu naar Chitimba bij Livingstonia. Tijdens dit laatste stuk rijden over een berg, met de ene haarspeldbocht na de andere, met een angstige snelheid van zomaar 80 km per uur, zaten we toch echt te twijfelen of we wel of niet zouden uitstappen. Maar of dat de situatie zo veel beter zou maken? Dan sta je daar plompverloren op een berg, ook niet echt een pretje. Dus, toch maar flink in onze handen knijpen, om vervolgens heel blij te zijn toen we uit konden stappen. Een bijzonder bezoek aan Livingstonia gebracht, de kleine stad die zo'n 800 meter boven Lake Malawi ligt en ontdekt in 1894 door Schotse missionarissen/zendelingen. Dr. Livingstone heeft samen met zijn Afrikaanse compagnions onder andere een kerk en een ziekenhuis opgezet. Hier hebben we ook de Manchewe Falls bewonderd, de hoogste watervallen van Malawi, het water valt hier zo'n 125 meter naar beneden. Prachtig plaatje om te zien! Hierbij waren ook de "caves" (grotten) te zien waar de slaven zich vroeger verstopten. Gek idee om daar zelf rond te lopen..

De kerstdagen hebben we doorgebracht in het prachtige plaatsje Nkhata Bay. Best wel vreemd hoor, daar zit je dan met kerst, 30 graden, in een houten hutje pal boven het water van Lake Malawi. Naast het feit dat Jeroen en ik, vooral tijdens deze dagen, onze familie en de kerkdiensten in Nederland mistten, hebben we een kerst gehad om nooit weer te vergeten.

Om met een busverhaal af te sluiten, hier komt het volgende avontuur. Het minibusverhaal was namelijk nog niks vergeleken onze 10 uur durende trip in een grote bus, van Nkhata Bay naar Lilongwe. Hemeltje lief, wat was dit een verschrikking. We startten onze reis met een bijna lege bus, maar al gauw zat de hele bus stampende vol en beladen met bagage. Ook deze chauffeur wist het gaspedaal wel te vinden, en crosste als een gek langs alle dorpjes die we passeerden. Wanneer er dan ook nog eens gestopt moest worden, was het een hele uitdaging voor de chauffeur om de remweg zo kort mogelijk te houden. Aan het harde gepiep te horen had de bus het er door het gewicht en de gladde remschijven aardig moeilijk mee. Als het daar bij was gebleven, a la, maar dat was helaas niet het geval. Op een gegeven moment was de weg waar we op reden erg smal, en al helemaal niet breed genoeg voor een grote bus en een personenauto. Of nog erger: een minibusje of vrachtwagen. Het moment kwam daar, een tegenligger. En wel een vrachtwagen! De chauffeur had door dat "samen op weg" niet ging lukken, dus hij gaf een ruk aan het stuur naar links (we rijden in Malawi links) om uit te wijken. Maar deze actie, met zo'n 70 km per uur, is niet geheel zonder gevaren! De beste man wilde de bus de weg weer op krijgen, maar door de regen gleed de achterkant van de bus naar links en kwam de bus met 2 wielen van de grond! Inmiddels vlogen er tassen en koffers uit de bagageruimte, en had ik de arm van Jeroen én van mijn buurman in de houdgreep. Ik, en zelfs Jeroen, dacht dat de bus om zou slaan. Wat was dat een vreselijk gevoel. Met nog een flinke zwieber naar links en rechts waren we gelukkig wel weer op de weg beland, maar veilig voelde het allemaal niet meer! Na deze minuten, ben ik de rest van de trip bang geweest voor elke tegenligger, bij elke trap op de rem en elke slinger naar links of naar rechts. Nee, een fijne rit was het niet, en daarom erg dankbaar en opgelucht toen we veilig en wel uitstapten in Lilongwe. Dubbel was wel, dat we tijdens die 10 uren prach-ti-ge uitzichten hebben gehad vanuit ons raampje op de achterste bank van deze bus; de mensen met hun ploeg in de hand werkend op hun maisveld, al het groen, de mooie kleurige luchten en Lake Malawi..Dus, een dubbele ervaring rijker! Hiep hoi!

Terug bij ons huisje in Chinamwali, bij onze huismoeders Rachel en Florence, voelde echt als thuiskomen. Iedereen was weer blij om ons te zien, dat enthousiasme is echt super!

Ook is de start van het nieuwe jaar gemaakt, bij deze allemaal een gezond, liefdevol en dankbaar 2014 toegewenst! Oud & Nieuw hebben we gezellig gevierd met de andere Nederlandse vrijwilligers, bij de hostel van Be More. Eén van de vrijwilligers had maar liefst 3 romeinse kaarsen gescoord. Yes!

Inmiddels zijn we ook begonnen aan de 2e maand op het project, en zijn onze twee nieuwe projectgenoten bij Chayof aangesloten. Met deze dames, Daniëlle en Ilse, klikt het super, dus dat is heel prettig. Je zit tenslotte wel een maand bij elkaar op de lip. Ook Jeroen weet zich gelukkig staande te houden als enige vent in huis. We vermaken ons prima met z´n vieren in ons huisje, en ook de samenwerking op het project loopt goed.

We maken lange dagen. Elke dag halen we om 6.00 de deur van het slot om onze huismoeders binnen te laten, zodat ze aan het werk kunnen gaan in en rondom ons huisje (afwassen, dweilen, onze kleding wassen waar ze een kleine vergoeding voor krijgen). Dan zijn we vervolgens na opfrissen en ontbijt klaar voor het ochtendprogramma, tussen 12.00 en 13.00 tijd om te lunchen, om dan in de middag weer op pad te gaan. Al met al een heftige dag, lichamelijk en mentaal gezien. Dagelijks lopen we zo´n 10 km en daarbij maken we genoeg dingen mee om nog lang over na te denken, te huilen of te lachen. Het leven in Afrika blijft ons verbazen, ontroeren, frustreren en ontzettend blij maken. De vriendelijkheid van deze mensen blijft zo geweldig om te ervaren, dat vergeleken met hier, Nederland ontzettend grijs, individualistisch en kribbig lijkt. Misschien lijkt dit allemaal nog wel krommer en tegenstrijdiger door het verschil in welvaart? Je zou denken dat blijheid, vriendelijkheid, vrijheid en dankbaarheid gelinkt dient te worden aan welvaart. Maar niets is minder waar. Hoewel we hier elke dag zo veel armoede, honger en ziekte om ons heen zien, zijn de mensen dankbaar, blij en vriendelijk. Het is wonderlijk om te zien hoe ze zich redden met alles om zich heen, de natuur en hun medemens. Dit is mooi om te zien, maar tegelijk ook hard omdat wij weten dat ze zo veel middelen en kennis missen in hun bestaan. Daardoor lijkt het dan ook vaker overleven in plaats van dat ze leven. Elke dag weer moeten ze zorgen dat er voedsel en water is. Dat lijkt, of is misschien wel het enige waar iedereen elke dag keihard voor vecht. Helaas is niet iedereen daar toe in staat. Zieke en oude mensen hebben het vaak zwaar. Gelukkig worden ze veelal geholpen door hun kinderen, kleinkinderen en buren. Of…door de azungu's (wij dus).

Lopende, dwars door alle groene velden heen, bezoeken we veel verschillende mensen. Bijvoorbeeld die geweldige, lieve, dankbare en stokoude man van 106 jaar oud. Afgelopen week hebben we hem weer oogdruppels gebracht. Hij heeft een bril, die ondertussen vast net zo oud is als hoe scheef hij op zijn neus staat. Toch had hij nu pijn in zijn ogen, hopelijk helpt de pijnstiller in de oogdruppels.

Gisteren een vrouw bezocht, ook een oudje, die met een aantal lichamelijke klachten rondloopt. Waarschijnlijk "gewone ouderdomskwaaltjes", dus veel kunnen we daar niet aan veranderen. Wel nemen we de volgende keer maismeel voor haar mee, zodat ze er de komende paar weken nsima van kan eten. Ze heeft geen eten tot dat het mais van haar schoondochters land kan worden gehaald.

Het lastige voor ons is en blijft, dat er meer van "deze gevallen" zijn, en we niet iedereen eten kunnen geven. Soms is het dan ook puur ons gevoel waar we op afgaan. En dat betekent nu bijvoorbeeld: deze vrouw wel en haar buurman van 3 rieten huisjes verderop niet. En dat geeft absoluut geen prettig gevoel, maar het is voor ons niet mogelijk om álle mensen die we bezoeken eten, medicijnen, een nieuw dak, een rit naar het ziekenhuis of kleding te geven. Dat neemt niet weg dat we moeten blijven kijken naar wie we wél kunnen helpen en wat we wél kunnen doen. En daar dan ook van te genieten en dankbaar voor te zijn. Net als dat deze mensen dat ook zijn!

Toch is contact met de mensen soms lastig. Door de taalbarrière maar ook door het gevoel wat we soms krijgen bij mensen. Het blijkt dan lastig om te kunnen vertrouwen op wat mensen je vertellen. Afgelopen week zaten we in zo'n situatie. We gingen op bezoek bij een gezin met een jongeman met een meervoudige handicap. We kwamen aan bij hun huisje en werden mee naar binnen genomen. Gelijk werden we overvallen door de ontzettende sterke geur van urine. We kwamen in een kamer en zagen de jongen op de grond, bij het raam, zonder kleding, zittend in een stapel dikke dekens. Al gauw werd ons duidelijk waar de stank vandaan kwam. Deze jongen zat daar al de hele dag, zonder gewassen te zijn, zonder kleding, en deed zijn behoeftes op de grond, in de dekens. Natuurlijk vroegen we waarom Kennedy, deze jongeman van 31 jaar, er op deze mensonterende manier bij zat. Vervolgens krijgen we het antwoord van zijn jongere zus, dat dit alleen vandaag zo was, omdat haar moeder die ochtend vroeg naar het land moest om te werken, zij zelf mee moest en vader zich niet lekker voelt waardoor niemand dus de tijd had om Kennedy die ochtend te wassen, zijn kleding aan te trekken, eten te geven en naar buiten te brengen voor enige frisse lucht. Daarbij kwam ook nog het bijzondere verhaal dat de stand van de maan bepaalt of Kennedy zich goed voelt ja of nee. Op zo'n moment blijft het erg moeilijk te geloven dat het toevallig deze ene dag anders was dan alle andere dagen. Eén ding was zeker, de tranen stonden me niet voor niets in de ogen. Genoeg redenen om hun te adviseren in de verzorging van Kennedy. Het plan is om volgende week, op een voor hun onverwacht moment, terug te komen. We zullen zien hoe Kennedy er dan bij zit..

Gelukkig zien we ook hoe het wél kan. Gister nog, zagen we een moeder met haar 10 jarige zoon op haar rug. Ook deze jongen heeft een meervoudige handicap. Het was een schoon, netjes gekleed en super lief ventje met een enorme lach op zijn gezicht! Heerlijk om te zien en met hem te spelen. Én om zijn moeder een enorme boost te geven door haar flink te complimenteren met haar "werk". Wat een verschil..

De vorige keer hebben we verteld over het jongetje van 8 jaar, Blessings. Hij is flink verbrand toen hij in een vuurput (waar ze afval in verbranden) is gevallen. Jeroen komt er nu al een aantal weken elke dag. Hij houdt de huid op zijn voeten, benen en handen in de gaten, en verbindt de plekken die het meest kwetsbaar zijn, om op die manier infecties te voorkomen. Daarnaast geeft hij hem therapeutische oefeningen om op een gezonde manier te leren lopen en om de zwellingen en het wondvocht af te doen nemen. Dit werpt zijn vruchten af, want..wat eerder ondenkbaar en onmogelijk leek te zijn: Blessings loopt nu met behulp van een stok zelfstandig vanaf zijn huisje bovenop de berg naar beneden! Hij is nu zelfs voor het eerst naar school geweest, eerder kreeg hij nog elke dag les bij zijn huisje. Echt, fantastisch! En het mooiste is, die prachtige lach op zijn gezicht! Heel begrijpelijk waarom Jeroen er zo van geniet om dit jochie te ondersteunen en hem te stimuleren in zijn lichamelijke ontwikkeling!

Een aantal wetenswaardigheden meer: Ons land van Chayof ligt er inmiddels al heel goed bij, ook daar schiet het groen van de maisplanten omhoog!

Er is een teenmomschool begonnen, deze dames krijgen elke middag 2 uurtjes les, terwijl hun kindjes om hun heen hangen, schrijven zij heel gemotiveerd woorden en sommen in hun schriftje. Dit initiatief is super goed! Educatie is één van de sleutels naar een betere toekomst voor zichzelf én hun kinderen.

De HIV/AIDS support groep is op dit moment bezig om te brainstormen over een "small business", waarmee ze geld bij elkaar kunnen verzamelen om de transport voor de maandelijkse bezoeken aan het ziekenhuis te betalen, zo heeft iedereen de mogelijkheid om zijn/haar medicijnen te krijgen. Het blijft akelig te bedenken hoeveel mensen hier leven met HIV/AIDS. Ook onze huismoeder Florence, een aantal van onze lokale vrijwilligers van Chayof en mensen die rondom ons huisje wonen die ons elke dag vriendelijk begroeten..En zo zullen er nog veel meer zijn. Waar wij zelf tegenaan lopen is de kennis die we missen. Gelukkig wordt onze aanwezigheid erg op prijs gesteld en wordt gezien als support.

Ook lijkt malaria "te heersen" in deze omgeving. Een hoop volwassenen en kinderen waarvan we horen dat ze malaria hebben opgelopen. Klinkt onschuldig, maar er geldt, wanneer je geprikt wordt door de mug die dit virus met zich meedraagt, je diezelfde dag nog naar het ziekenhuis moet voor medicatie. En, één keer malaria, en het virus gaat niet meer je lijf uit. Daarom zijn we erg oplettend, bijvoorbeeld bij onze homevisits, want onbehandelde malaria kan dodelijk zijn. Heftige gevolgen genoeg dus, die mug..

Goed, nu over naar nog wat andere leuke weetjes: Elke avond is het kakkerlakken spotten, het is dan flink meppen met onze slippers. Ze doen niks hoor mensen, maar ze zien er niet leuk uit en gaan vliegensvlug! Als je het treft, ook nog over je eigen tenen! Jeroen heeft zich inmiddels ook al aardig uit kunnen leven, hij heeft van bamboe een wc-rolhouder gemaakt en daardoor is het nu een feestje om naar de wc te gaan. Naast de vele geiten en kippen die je hier voor de voeten lopen, hebben we ondertussen ook hele grote prachtige vlinders, kleurige kameleons en apen voorbij zien komen. We doen allemaal heel hard ons best, maar kunnen nog steeds nog láng niet tippen aan de dansmoves van deze Afrikaanse mensen. We hebben onze 1e kerkdienst meegemaakt samen met onze huismoeder Rachel. We kregen al kippenvel bij de aller eerste klanken van het meerstemmig gezang van de mannen en vrouwen (ik moest toen gelijk aan heit denken, heit zou dit ook geweldig vinden!), die in deze kerk trouwens gescheiden zitten. We kunnen inmiddels al heel gemakkelijk elke voorbijganger begroeten, in het Chichewa wel te verstaan. Jeroen heeft zelfs gestudeerd op de dagen van de week, daar komt die talenknobbel van hem weer om de hoek kijken! De hobbelige en supersnelle ritjes op de fietstaxi's blijven een hele belevenis. We hebben nog nooit zo veel fruit gegeten als hier, het is inmiddels het seizoen van de nanazi (ananas), die halen we voor 0,50 cent op de markt en de mango's pluk je hier uit de boom. Een aantal weken geleden hebben we de hoogste berg van Malawi/op de Kilimanjaro in Tanzania na de hoogste berg van Afrika beklommen. Dit was een ontzettend gave belevenis! Voor mij (Lea) best wel pittig door 1. de ontzettend steile klim + daling. 2. diarree én het maandelijkse vrouwenfeestje. 3. zelfs zonder hoogtevrees is het best spannend om op 2800 meter over rotsen te klauwteren. Jeroen vond ik de grootste bikkel, hij heeft onze grote backpacktas (Ja Ruub, die grote van jou!) zelf op zijn rug naar boven gedragen, terwijl er "dragers" (mannen die betaald worden om mee te lopen en de bagage te dragen) mee waren. Maar, oh oh oh.. wát een adembenemende beloning kregen wij toen we dik 6 uren hadden gelopen! Het leek alsof je uitzicht had over heel Afrika! Dat was echt genieten, en om stil van te worden..

Ook de trip naar Liwonde National Park was een geweldig weekend. Eindelijk die lang verwachte safari, waar we vanuit een bootje op het water en vanuit een stoere jeep op het land vele nijlpaarden, krokodillen en olifanten voor onze neus hebben gezien. Wat een wereld! En laten we het maar niet hebben over de vele, vele, véle foto's die we inmiddels hebben gemaakt, en we zijn nu nog maar net over de helft van onze tijd in Malawi..




Lieve familie, vrienden en andere lezers, wij hopen dat het jullie allemaal goed gaat in Nederland..Toch wel erg ver hier van daan hoor, als je op de kaart kijkt..

Tot nu toe nog geen berichten over een Elfstedentocht, toch? Niet dat we onze vlucht dan gaan omboeken hoor, maar het blijft toch leuk om te weten!

Hopelijk hebben jullie fijne kerstdagen en een goed en gezellig uiteinde gehad! Nu alweer 2014..een bijzonder begin van dit jaar.

Oja, de map die we gekregen hebben op ons uitzwaai-feestje, met alle mooie en lieve berichten en foto's, is aan het einde van maand 1 al uitgelezen hoor! Maar wordt ook herhaaldelijk weer doorgebladerd..Bedankt daarvoor, en ook voor de super fijne en leuke berichtjes op deze waarbenjij site. Vinden we helemaal top!

En de kaartjes die we al in de eerste weken hebben ontvangen van beide ouders waren ook hele fijne cadeautjes om te krijgen, dank jullie wel.

Tot zo ver….




Veel liefs en groeten vanuit het verre Malawi,




Tionana!!




Jeroen & Lea